Ramilli torpağım Vətəndir indi

Qanunsuz erməni silahlı birləşmələrinin, separatçı qruplarının ölkəmizə qarşı dəfələrlə törətdiyi təxribatlar dövlətimizin başçısı, Ali Baş Komandan İlham Əliyevin rəhbərliyilə xalqımızın, igidlərimizin sıx birləşdiyi Müzəffər Ordumuzun qələbəsi ilə başa çatıb. Necə ki, 30 illik işğala 44 gündə son qoyduq. Sonuncu lokal antiterror əməliyyatlarında da öz çirkin məqsədindən əl çəkməyən düşmənin arzusu ürəyində qaldı. 24 saatlıq döyüşlərdə separatçıların ağ bayraq qaldıraraq təslim olması Azərbaycanın növbəti tarixi qələbəsi, ərazi bütövlüyünün bərpası ilə nəticələndi.

Son damla qanınacan vuruşan, qorxubilməz, məğlubedilməz Ramil kimi mərd oğullarımız qələbə tariximizi daha da şərəfləndirdilər. Məhz onların sayəsində Xankəndidə düzənlənən hərbi parad zəfərimizin təntənəsinə çevrildi.

Qısa tanıtım: Məmmədov Ramil Habil oğlu 18 oktyabr 2004-cü ildə Masallı rayonu, Ərkivan qəsəbə ərazisinin Allahyarlı kəndində anadan olub. 2014-cü ildə Allahyarlı kənd ibtidai məktəbini, 2019-cu ildə isə Ərkivan qəsəbə 2 saylı tam orta məktəbinin doqquzuncu sinfini bitirib. 

2023-cü il yanvarın 24-də ordu sıralarına yollanıb. Yüksək fiziki hazırlığı ilə fərqlənən Ramil Hərbi Dəniz Qüvvələrinin (HDQ) 1-ci dəniz piyadaları taburunda xidmət edib.

Matros Ramil Məmmədov Azərbaycan Respublikasının Silahlı Qüvvələri tərəfindən 2023-cü il 19 sentyabr tarixində Qarabağ bölgəsində həyata keçirilən qısamüddətli lokal antiterror tədbirləri nəticəsində şəhidlik zirvəsinə ucalıb.

Sentyabrın 22-də, Azərbaycanın ərazi bütövlüyü uğrunda şəhid olan qəhrəmanımızın nəşi doğulduğu ünvanda torpağa tapşırılıb.

Respublika Prezidenti İlham Əliyevin 07 noyabr 2023-cü il tarixli Sərəncamı ilə Azərbaycanın ərazi bütövlüyünün təmin olunmasında yüksək peşəkarlıq, şücaət və mərdlik göstərmiş, öz xidməti vəzifəsini və hərbi hissə qarşısında qoyulmuş tapşırıqları yerinə yetirərkən fərqləndiyinə görə şəhid matros Məmmədov Ramil Habil oğlu 3-cü dərəcəli “Vətənə xidmətə görə” ordeni, “Vətən uğrunda” medalı ilə təltif edilib.

Hər dəfə şəhid valideynlərinin görüşünə gedəndə qəribə hisslər keçirirəm. Onların dözümü qarşısında heyran qalıram. Qəhrəman övladları kimi çətin sınaqlara mətinliklə sinə gərməyi bacarırlar. Kədəri, hüznü gizlətməyə, biruzə verməməyə çalışırlar. Hıçqırıqlı, titrəyişli səslərindən süzülən ağrı-acıları isə duymamaq qeyri-mümkündür.

Şəhid Ramil Məmmədovun ailə üzvləri ilə söhbət zamanı öyrənirəm ki, vaxtilə atası Habil də idmanla məşğul olub, hərbi xidmətini xüsusi təyinatlılarda keçib. Atasının idmana marağı Ramilə də sirayət edib. 16 yaşından hərbi qulluqçuların təlim videolarını izləyirmiş. Fərdi şəkildə məşqlərini o səpgidə davam etdirir, sanki özünü azğınlarla döyüşə, Vətənin müdafiəsinə hazırlayırmış.       

Ramilin babası, 43 ilin pedaqoqu, hazırda təqaüddə olan müəllim Güloğlan Məmmədov: “Sakit, işgüzar, sözəbaxan idi, ailəyə köməyini əsirgəməzdi. Hamı onun xətrini istəyirdi. Xüsusi təyinatlılarda xidmət etmək arzusundaydı. Əsgərliyə gedəndən sonra qulluq etdiyi sahəyə marağı daha da artmışdı.”

Ramili yüksək keyfiyyətlərə malik vətənpərvər gənc kimi xarakterizə edən xidmət yoldaşları, komandirləri onun təlim və məşğələlərdə, idman və atışlarda, döyüş məşvərət toplanışlarında heç kimdən geri qalmadığını bildirirlər. Şəhidin anım mərasimində iştirak edən bölük komandiri, baş leytenant Tural Həsənli Ramillə bağlı xatirələrini bölüşür: “Harda idiksə, Ramil də bizimlə idi – çətin relyefli ərazilər, dağ-dərə... Nizam-intizamlı idi. Ona həvalə olunan tapşırığı sakitcə, dəqiq icra edərdi. Çünki o, bilirdi ki, döyüş qaçılmazdır və təlimlərdə nə qədər çox əziyyət çəksək, bir o qədər üstünlüyə sahib olarıq. Və belə də oldu, düşməni torpaqlarımızdan qovduq. Ramil heç vaxt qorxu nümayiş etdirməyib. Canavar kimi döyüşkən idi. Həmişə öndə getməyə can atırdı. Ağdam rayonunun Xanabad kəndi istiqamətindəki hakim yüksəklikləri ələ keçirməli idik və buna nail olduq. Lakin 19 sentyabr, axşamüstü, döyüş tapşırığını yerinə yetirərkən, yanına düşən mərmi qəlpəsindən Ramil şəhidlik zirvəsinə ucaldı. Həmin döyüşdə matros Davud Qiyasovu da itirdik...”                 

Ata oğul, oğul deyər,

Ana dizlərinə döyər –

Şəkildən boylanıb baxan

Ramilini əzizləyər.

Od düşdüyü yeri yaxar, deyirlər. İndi min bir əziyyətlə böyütdüyü övladının qoxusunu, ətrini onun çarpayısı üzərinə düzülmüş paltarlarından, dolabının üstündəki şəxsi əşyalarından alır Aygül ana. Onu danışdırmaq mənimçün çox çətindir. Məqam gözləyirəm ki, oğlu haqqında xatirələrini özü dilə gətirsin: “Uşaqkən azan səsini eşidən kimi qaçıb pəncərənin önündə dayanar və sözləri təkrar edərdi. Yeniyetməlik çağından namaz qılırdı.

Evə, ailəyə can yandıran uşaq idi. Hərbi xidmət onunçün çətin deyildi. Vaxt tapan kimi bizimlə əlaqə saxlayardı. Heç bir narahatçılığı yox idi. Axırıncı dəfə yazmışdı ki, ana, bizə, əsgərlərimizə dua et!  

İyun ayında məzuniyyətə gələndə qurban kəsdik. Deyirdi ki, hamıyla qardaş kimiyəm, bəlkə qalıb xidmətimi davam etdirdim. Biz də zənn edirdik ki, işləyəcək, köməyimizə çatacaq. Amma heç təsəvvürümə gətirməzdim ki, belə olacaq. Onunla nəfəs alır, onunla fəxr edirdim. Bu gün də fəxr edirəm ki, Vətənə sipər cəsur, mərd oğul böyütmüşəm...”

Danışdıqca göz yaşları yanaqlarından süzülən ananın ürək dağlayan sözlərinə adam necə kövrəlməsin. Dərdlərinə şərik olmağa çalışsan belə, təsəlli verməkdə aciz qalırsan. Nakam övlad itkisindən üzülən bu insanları danışdırmaqla sanki onlara yenidən dərd yaşatdığına görə özünü günahkar sanırsan. Demək istəyirsən ki, bizi bağışlayın və haqqınızı halal edin – ana torpaqdan halallıq haqqını alan, bizə Vətənə sahiblənməyin fəxarətini yaşadan Ramiliniz kimi...

Habil ata, Aygül ana! Başınızı dik tutun, qürur duyun ki, son nəfəsilə bizə yeni həyat bəxş edən Ramil indi təkcə sizin deyil – istəyinə qovuşdurduğu bütöv Azərbaycanın oğludur. Fəxr edin ki, 9 yaşlı Məhəmməd qardaşı Ramilin qəhrəmanlığı ilə böyüyəcək...

Akif AĞAYEV