AĞALAR  İDRİSOĞLU

                             (Bədii, sənədli həyat hekayəsi)

-Salam, qardaşım Ağalar. Necəsən?
-Salam. Belə də. Səhhətim pis deyil, əlhəmdülillah  qardaşım Ağa. Amma dərdimi dağıtmaq, evsizlik problemimi unutmaqçün  yenə də dəniz sahilinə gəlmişəm...
-Bilirəm. Evsizlik sənə çox böyük əzab, əziyyət  verir. Bunu da yuxarıda əyləşən daş ürəkli  məmurlar başa düşə bilmir ki, bilmir... Daha xahiş-minnət edəcəyin yüksək rütbəli  məmur qalmayıb. Eşitmişəm, son  ümid yeri kimi, Ulu Tanrıya müraciət etmək istəyirsən...
-Yüksək rütbəli məmurların məni başa düşməsi  üçün onlar mən yaşadığım dərdi, problemi yaşamalıdırlar. Axı onlar  mənim kimi, on nəfər ailə üzvü ilə iki otaqlı mənzildə yaşamırlar. Onların  hər birinin sağlığına qismət olsun, ən azından  beş-on evi, villaları, bağları  var. Mənim isə vur-tut iki otaqlı mənzilim var.
-Sən də əgər hansısa kapitalist ölkəsində yaşasaydın, yazdığın 7 romana, 10 povestə, 16 pyesə, 20-dən çox ssenariyə, 150 hekayəyə, 1500-dən çox  publisist  yazıya, məqaləyə, oçerkə, rejissor kimi  quruluş veridyin 140 tamaşaya, aktyor kimi  oynadığın 40 rola görə aldığın qonorarın hesabına  bir neçə  evin, villan, geniş bağın olardı.
-Hə, elədi. Bizdə, bizim məmləkətdə  isə əfsus, çox əfsus ki, bədii əsərlərə, incəsənətə indi lazım olan qiymət verilmir qardaş. Bu sahələrdə çalışanlar indi çox  məşəqqətli, ağır durumda yaşayırlar... Gərək  elə Moskvada oxuduğum vaxt müəllimlərimin sözünə qulaq asıb, orada qalıb işləməliydim. Dedim Vətəndi.  Bura döndüm. Fikirləşdim, mən burada daha çox lazım ola bilərəm. Amma düşünmədim, ağlıma gəlmədi  ki, buradakı “çaqqallar”, şərəfsizlər  mənə imkan verməyəcək... Hər an qarşımı  kəsib, kötük atacaqlar...  Əgər  Moskvada  qalsaydım, indi  özümə hər cürə şərait yaradardım. Özü də aldığım əmək haqqı və yazdığım əsərlərin qonorarı ilə.
-Axı sən elə bu məmləkətdə də 26 il teatrlara rəhbərlik eləyibsən. Bəs nə əcəb başqa rəhbərlər kimi rüşvət alıb, özünə bir yaxşı şərait yaratmayıbsan? Axı məmləkətdə bu uzun illərdir ki, rəhbər işləyən adam ilk öncə özünü, öz ətrafını, qohumlarını, tayfasını fikirləşir, sonra  işçilərini.
-Beş barmağın beşi də bir olmur, qardaş. Elə mənim vaxtımda, mənim kimi rüşvət almayan, işçilərini birinci, özünü ikinci fikirləşən rəhbərlər də olub. Elə  onlar da indi mənim günümdədir... Çoxları  da ehtiyac, səfalət, ehtinasızlıq  ucbatından artıq dünyasını dəyişiblər.
-Bəs eşitməyibsən ki, düz olan  elə düzdə qalar?
-O vaxt biz öz işçilərimizin üzünə kişi kimi mərdi-mərdanə baxmaq istəyirdik.
-Söz dedin də. Kişilik elə sizə qalmışdı...
-Axı mən elə ailədə tərbiyə almışdım ki, o ailəyə bir manat da kənar yerdən rüşvət adında pul, hədiyyə  gəlməmişdi. Hər birimiz öz zəhmətimizin qazancını yemişik. Çünki işləməyə başlayanda dədəmiz bizə belə demişdi: “Kimdənsə bir manat rüşvət alsanız, elə həmin günü fikirləşin ki, mənim övladım deyilsiniz. Bilin ki, kimdənsə rüşvət alıb, gözü kölgəli yaşamaq  kişi hərəkəti deyil”.
-Hə. Çox tərs kişi idi dədəmiz. Sözü də bircə dəfə deyirdi... Mən göydən, mələklərin yanından onun bu hərəkətini çox seyr eləmişəm. Qocalana kimi xəncəri də  belindən  çıxarmadı...
-Elə kişinin özladları rüşvətxor ola bilməzdi. O, çörək verən, çox xeyirxah  kişi olduğuna görə biz də öz işimizdə insanlara çörək vermişik. Hətta imkanım olub ki, mən ev bölgüsündə özümə ən azı üç otaqlı əlavə mənzil də götürə bilərdim. Buna görə heç bir işçim mənə heç nə deməzdi. Amma vicdanım buna yol vermədi. Onlar evsiz olduğuna görə  mən həmin evləri onlara vermişəm.
-Buna görə  heç olmasa sonra sənə “sağ ol” deyən olubmu?
-Bəziləri olub, bəziləri yox... Belə fikirləşiblər ki, bu, mənim borcumdur.
-Bax, görürsənmi? Əgər həmin evlərdən birini  özün götürsəydin indi  daş ürəkli məmurlardan ev istəməzdin...  Nə isə... Mən qanını qaraltmaq  istəmirəm. İstəyirəm yadına salım ki, mart ayının 16-sı sənin ad günündür.
-Mart  ayının 15-də  sənin ad günüdür. Sən məndən düz on yaş böyüksən. Anam deyirdi ki, sən 1940-cı ilin mart ayının 15-də anadan olmuşdun. Ad gününə 16 gün qalmış, 1944-cü ilin fevral ayının 28-də dörd yaşında haqq dünyana qovuşubsan.
-Hə. Həmin vaxtı atamız müharibədə idi. Məndən  böyük iki qrdaşımız -Balaməmmədlə Həzrxanı da anamız  dolandıra bilmədiyindən dayımız  Davud kişi internata vermişdi. Evdə  xəstə  anamla mən qalmışdım.  Həmin gün çox möhkəm qar yağmışdı. Bir çovğun vardı ki, gəl görəsən. Evimiz  də çox soyuq idi.
-Anam mənə bunları danışıb. Hər dəfə həmin günü yada salanda ala gözləri bulud kimi dolurdu, hönkür-hönkür ağlayırdı. Mən də ona qoşulub ağlayırdım...
-Həmin vaxtı atamız müharibədə olduğundan, dayımız da öz ailəsini, müharibədə olan  qardaşlarının  ailəsini dolandırdığından, bizə də azdan-çoxdan köməklik edirdi. Amma həmin gün evimizdə yeməyə heç nə yox idi. Anam məni sakitləşdirirdi ki, səhər açılsın, qonşulardan bir tikə də olsa çörək  taparıq  sən yeyərsən. Səhər isə açılmaq bilmirdi ki, bilmirdi...
-Anam özü yaxşı bilirdi ki, qonşularda da çörək yoxdur. Xəstəlikdən, aclıqdan əziyyət çəkən dörd yaşlı səni sakitləşdirməyə çalışırdı ki, təki sabah açılsın. Sabah isə  heç cürə açılmaq bilmirdi... Anam deyirdi ki, mən nə qədər yaşamışam həmin gecə kimi uzun, əzablı, dəhşətli  gecə heç vaxt görməmişəm və  yaşamamışam...
-Hə. Sabah açılmaq bilmirdi... Anamız  onsuz da nazik olan paltarına məni möhkəm büksə də isinmirdim, qızınmırdım. Anamın ürək döyüntüsünü eşidir, üzümə tökülən göz yaşlarını görürdüm. Üzümə tökülən göz yaşları bir andaca soyuyur, buz parçasına çevrilir  və elə bil üzümü dağlayırdı. Anam məni sakitləşdirmək üçün laylalar, bayatılar deyirdi. Amma xəstəlik və aclıq mənə elə güc gəlmişdi ki, onları eşitsəm də başa düşə bilmirdim... Həmin  gecə  məni mələklər yanına çağırırdı... Gəlib qapımızın ağzında dayanmışdılar. Özü də elə gözəl idilər ki... Ağ qanadları da vardı. Adam elə özü onlara qoşulub getmək istəyirdi...
-Anam bunu da mənə danışıb. Deyirdi ki, “sən deyirmişsən ki, möhkəm  yatmaq istəyirsən, amma yata bilmirsən”. Deməli, həmin “möhkəm yatmağ”ı  mələkləri gördüyünə görə  əbədi yuxuya getmək kimi başa düşürmüşsən.
-Hə. Fikirləşirdim ki, yatsam, yəqin aclıq  da, xəstəlik də keçib gedəcək...
- Amma yata bilmədin. Beləcə anamızın qucağında zarıdın və sonra... sonra əbədi yuxuya getdin. Bilirsən, səndən sonra anamız necə bir sağalmaz  xəstəliyə tutuldu? Ürəkkeçmə xəsəliyinə. Qonşu arvadların köməkliyi ilə həyətin bir küncündə, sən anadan olan gün dədəmizin sənin şərəfinə  əkdiyi palıd ağacının altında  bir metr qarı öz əllərilə kənarlaşdırıb, barmaqları ilə yaş torpağı qazıb, səninçün qəbir yeri  düzəltdi anamız. Özü səni göz yaşları, ürək dağlayan ağıları ilə həmin qəbrə qoydu. 
-Hə. Mən onları görürdüm. Qadınların müharibəni törədən vəhşilərə dediyi acı sözləri, qarğışları  da eşidirdim...
-Sonra anamızın  ürəyi gedib, elə sənin cansız bədəninin  üstünə yıxılıb. Qonşu arvadlar onu soyuq, damı  sökülmüş evimizə  gətiriblər. Üç gün ona keşik çəkiblər. Elə biliblər ki, o da ölüb. Amma üç gündən sonra ayılıb və səni soruşub. Sənin öldüyünü deyiblər. Sonra yenə də bayılıb. İki gündən sonra onun qıyhasını, naləsini  eşidən qonşu arvadlar gəliblər. Bax, həmin vaxtdan, səni qəbrə qoyandan sonra   anamız ürəkkeçmə xəstəliyi tapıb. Ömrünün sonuna qədər də bu xəstəlikdən əziyyət çəkdi. Çarəsinə heç bir təbib də əlac tapmadı...
-Hə. Mən həmin vaxtı mələklərin yanından onu görürdüm. İlk əvvəl darıxdığımdan   anamızı da yanıma çağırırdım. Sonra mənim yaşımda, müharibə vaxtı aclıqdan, səfalətdən, düşmən  bombalarından, güllələrindən ölənlər çox gəldi. Onlarla dostlaşdıq. Daha darıxmadım. Qanlı 20 Yanvar, birinci, ikinci Qarabağ müharibəsi, Xocalı faciəsi  vaxtı da rus, erməni güllələrindən qətlə yetirilən çoxlu həmvətənlərimiz gəlmişdilər. Onların arasında Xocalıdan, Ağdabandan gələn uşaqlar daha çox idi. Onlarla da  çox söhbət edirdik.  İndi də Ukraynadan mənim yaşımda gələn uşaqlar çoxdur. Onlarla da söhbət edirik. Onu bil ki, biz darıxmırıq. Mələklər biz  yaşda, həyatda heç bir pislik eləməyən uşaqları darıxmağa qoymurlar. Onlar deyir ki, Yer üzündə insan cildində olan çoxlu vəhşi var. Onlar nəinki uşaqlara, heç qocalara da aman vermədən qətlə yetirirlər. Onlar neçə əsrlərdir Yer kürəsini bölməyə çalışırlar, amma bölə bilmirlər ki, bilmirlər. Mələklər deyir ki, “Ulu Tanrının səbri çox böyükdür. Hələ də fikirləşir ki, görüm vəhşi, yırtıcı heyvanlardan, əsasən də çaqqallardan törəyən  bu bəndələrim sonda nə edəcəklər”.
-Artıq Böyük Tanrının fikirləşməyindən keçib. Bu şərəfsizlər Yer kürəsinin pərsəngini pisliyə doğru çox  əyiblər. Onları yəqin Ulu Tanri da, daha dayandıra bilməz...
-Biz də burada, Yer kürəsində sağ qalan valideynlərimizçün çox darıxırıq. Bilmirik onların taleyi necə olacaq...
-Anamız da  burada səninçün  çox darıxırdı qardaşım. Tez- tez səni yada salıb, ağlayırdı. Elə ona görə də mart ayının 16-da mən dünyaya gələndə atamız mənə sənin adına “lar” əlavə etməklə Ağalar  qoydu.  Məni həvəsləndirdilər ki, sənin yarımçıq qalan ömrünü,  arzularını da  mən reallaşdırım.
-Bilirəm. Amma uşaq yaşlarında sən də  tez-tez xəstələnirdin. Mən də mələklərə yalvarırdım ki, səni qorusunlar. Axı sən məni də yaşadırdın. Anamız isə sənin qoluna taxdığı “göz muncuğunu” yalnız  on  yaşın olanda qolundan çıxardıb.
-Hə, elədi. Mən də sənin əvəzinə nasir, dramaturq, jurnalist oldum. Bədii əsərlər, publisist yazılar, məqalələr yazdım.
-Sağ ol. Öz əvəzinə də  aktyor-rejissor, teatr rəhbəri  oldun. İki ali məktəb bitirdin. Həm mənim, həm də öz əvəzinə. Həmişə də paralel iki işdə işlədin.
-Bəli. Axı mən həm səni, həm də özümü yaşatmalıydım. Mənim bu uğurlarıma paxıllıq edənlər, ayağımın altını qazanlar isə yaşadığım  bu illərdə həddindən çox olub, qardaşım. Bilsən onlar mənə həyatda nə qədər pisliklər eləyiblər... Bilsən həyatda nə qədər zalım, namərd, anasının əmcəyini kəsən şeytan xislətli adamlarla rastlaşmışam...
-Bilirəm. Onlardan  təkcə sənət yoldaşların, illərlə çörək kəsdiyin, özünə dost bildiyin  adamlar  yox, həm də  yüksək rütbəli məmurlar da çox olub. Hətta elələri olub ki, qorxublar onları çıxarıb, səni onların yerinə qoyarlar deyə, sənə çoxlu çirkab  atıblar... Səni gözdən salmaq, el qınağına çevirmək  üçün çoxlu hədyan, böhtan, təhqiramiz yazılar yazdırıblar  sənin haqqında... Gör sən nə dəhşətlərdən keçibsən?..
- Hə. O şərəfsiz  məmurların bəziləri məni rüşvət verməyə də məcbur eləyiblər. Bu alınmayanda mənə çoxlu çirkab atıblar. Bu yolla rəhbərlik elədiyim Sumqayıt Dövlət Musiqili-Dram Teatrını məndən sonra  böyük bataqlığa salıblar. Məni məcbur eləyiblər ki, çox böyük əziyyətlə respublikanın aparıcı teatrı elədiyim bu teatrı təhvil verim, ora yaxşı rüşvət almağı bacaran  birisini gətirib, onun əlilə həmin teatrı dağıtsınlar. Bax, buna da nail oldular. Üç il həmin şərəfsizlər hətta məni respublikadan didərgin də salıblar. Həmin illəri mən qonşu Dağıstan elinə sığınmışdım. Özüm orada, ailəm burada əziyyət çəkdi. Amma orada da bekar qalmadım. Azərbaycan-Dağıstan Beynəlmiləl Musiqili Teatr Truppasını yaratdım. Bütövlükdə  Dağıstanı həmin kollektivlə gəzdik. Hər yerdə ayağımızın altında qurbanlar kəsdilər. Maraqlı çıxışlarımızı sürəkli alqışlarla qarşıladılar. Hətta 1948-ci ildən taleyi dərin quyuya düşən Dağıstan Azərbaycan Dövlət Dram Teatrını da düz 50 ildən sonra o quyudan çəıkib çıxarıb, onun yenidən dövlət səviyyəsində,  statusunun bərpasına nail oldum Seyid Qurbanov, Məhəmməd Qurbanov və Hüseynbala Hüseynovla birlikdə. 1991-ci ildə Sumqayıt Dövlət Darm Teatrını, Sumqayıt Dövlət Musliqili-Dram Teatrına çevirdiyim vaxtı  çox böyük çətinliklə, ağır məhrumiyyətlərlə  aldığım 80 ştatın pulunu məndən sonra teatra rəhbərlik edənlər  və  onlardan yüksək rütbəli məmurlar ata malı kimi  mənimsədiklərinə görə, on ildən sonra Maliyyə Nazirliyi bunu  başa düşüb, həmin ştatları  geri aldı. O  vaxtı bilirsən mən necə böyük sarsıntılar keçirdim?..  Hətta qan təzyiqindən xəstəxanaya da düşdüm... Elə bu gün, bu yazını işlədiyim  mart ayının 14-də Sumqayıt teatrının yarandığı gündür. Ömrümün on səkkiz ilini mən bu teatrın yolunda şam kimi əritmişəm. Əlimdən gələni bu teatr və kollektivçün  eləmişəm... 1990-cı illərdə başqa teatrların aylarla əmək haqqı almadığı, həftələrlə tamaşa oynaya bilmədiyi  bir vaxtda mən bu kollektivi bəy balası kimi dolandırmışam, yaşatmışam. Hər həftə də tamaşalar oynamışıq.
-Sən  teatrdan işdən çıxandan, üç il Dağıstanda yaşadığın illərdən sonra  infarkt keçirib, xəstəxanaya düşmüşdün. Ölümlə əlləşirdin. Məgər yadından çıxıb?
- Hə, yadımdadır. O vaxt məni mədəniyyətə rəhbərlik eləyənlər, amma özləri millətimizin mədəniyyətinin düşməni olanlar  ölkə  başçısına dissident kimi təqdim eləyirdilər. Mənə qarşı olan olmazın  haqsızlıqları ilə  barışa bilmədiyimə və həmin çaqqal sürüsü ilə vuruşmağa gücüm qalmadığına  görə möhkəm sarsılmışdım. Axı hər şeyin itən, yağla-şorun qiymətinin eyni olduğu məmləkətdə yaşamaq, bu dərdlərə dözmək də  çox çətindir, qardaşım. Əl boyda ürəyim də buna tab gətirmədi... Düşmənlərim  fikirləşirdilər ki, mən o vaxtı xəsətəxanadan salamat çıxmayacam. Çünki geniş infarkt keçirmişdim...
-O vaxt mən mələklərə, Ulu Tanrıya yalvardım ki, səni qorusunlar. Axı sən bizim ikimizi yaşadırdın. Onlar da məni eşitdilər...
- Bəli. Həkimlər mənim sağalmağıma inanmadılar. Dedilər ki, “bu, Ulu Tanrının böyük möcüzəsidi. Belə infarktdan adamlar sağ çıxa bilmir”. Həmin vaxtı mənim ölümümə  “halva” çalmağa hazırlaşan düşmənlərimin  bəzilərinin özlərinə, bəzilərinin isə əzizlərinə qismət oldu həmin “halva”...  Artıq  bu hadisədən  də  düz  21 il vaxt  keçir.  Hələki  dözür  ürəyim...
-Səni şərləyib, həbs elədiklərini  nə tez yaddan çıxardın? 58 gün səni heç nədən həbsxanada  saxladılar...
-Hə, elədi. Məni sındırmaq,  diz  çökdürmək, düz sözümün qarşısını almaq, məddah eləmək istədilər. Düşmənlərimin həmin arzusu da ürəklərində qaldı...  Amma “həbsxana  damğası” vura  bildilər  mənə o şərəfsizlər.
-O vaxt da mən mələklərə, Ulu Tanrıya çox yalvardım. Çünki ailən, uşaqların, qohumların  çox böyük əziyyət çəkirdilər. Hətta illərlə  dost bildiyin adamlar da  o vaxt sənin yanından qaçdılar... Heç bir köməklik eləmədilər...
-Həbsxanda olan vaxtı sən tez-tez  yuxuma girirdin...  Anamız sənin sifət cizgilərini mənə elə danışıb ki, səni yüz adamın arasında aydınca görüb, tanıya bilərəm. Mənə nə isə deyirdin... Hə. O vaxtı başa düşdüm ki, məhz  sənin, ailəmin, övladlarımın  mələklərə, Ulu Tanrıya dualarıyla mən 58 gündən sonra  haqq olduğumu sübut edib,  azadlığa çıxdım. Amma haqqın-ədalətin olmadığı bu məmləkətdə, ümumiyyətlə  Yer kürrəsində  yaşamaq da çox çətindir qardaşım. Günü-gündən  də Yer kürrəsi böyük bir həbsxanaya  çüvrilir...
- Çox şeyə fikir vermə. Hər şeydə qara rəng  axtarma. Axı müqəddəs Kəbə daşında da qara rəng  var. Heç olmasa bu gün yaxşı şeyləri fikirləş. Əsas odur ki, sən varsan, yaşayırsan, canın sağlamdır. Doğum  günüdür. Özünün 72 yaşında  mənim də 82 yaşımı qeyd edərsən.
-Adaşım. Bilirsən ki, mən fevral və mart aylarını sevmirəm. Ad  günlərimi  də  adi bir gün kimi keçirirəm. Dədəmiz də, anamız da bu ayları sevmirdilər...
-Bilirəm. Amma niyə?
-Çünki fevral ayının 28-də səni, 29-u  isə anamızı itirmişik. Fevral ayı gələndə anamız da çox pəjmürdə olurdu. Elə hey səndən danışırdı. 2000-ci ilin yanvar ayında  yaşadığım  Sumqayıt şəhərindəki həkimlər onu yaxşı müalicə eləmişdilər. Amma ürəyində dörd  övlad  xalı vardı. Axı dörd  övladını itirmişdi anamız. Azadxanı, Adiləni, səni və Balaməmmədi. Ana üçün dörd övladın dağını və dədəmiz kimi mərd kişinin ölümünü  görmək sənə  asan gəlməsin...
Məni məcbur elədi ki, bir neçə günlüyə qardaşım Rafətin yanına Bakıya getmək istəyir. Razılaşdım. Onu Rafətgilə apardım. Orada isə Rafəti məcbur eləyib ki, Masallıya getmək istəyir. Rafəti dədəmizin  goruna  and içdirib ki, bunu Ağalara demə. Bir neçə gündən sonra qayıdacam. Beləliklə, fevral ayının  28-də rayona gedib. Qardaşım Sabir deyir ki, fevral ayının 28-də səndən, 4 yaşlı fidan balasından çox danışıb. Deyib ki, əgər Ağa  yaşasaydı indi 60 yaşı olacaqdı. Qardaşım Sabirə onu da yalvarıb ki, rayona getdiyini  o, mənə deməsin. Bir neçə gündən sonra qardaşım Sabir onu yenidən bizə, Sumqayıta  gətirəcəkmiş. Həmin gecə Sabir onu məcbur eləyib ki, ata evimizə getməsin, elə axşam onlarda qalsın. Razılaşmayıb. Deyib öz evimdə mənə daha rahatdır. Yəqin ata evimizə ona görə gedib ki, səni yadına salsın. Ürəyində səninlə danışsın. Axı anamız ürəyində danışmağı, saatlarla tək oturub, fikirlərə dalmağı xoşlayırdı. Beləcə ürəyində səninlə danışa-danışa elə həmin gecə də haqq dünyasına qovuşub...  Səhər tezdən qardaşım  Sabir  gəlib onu səhər yeməyinə çağırsın. Görüb ki, anamız  haqq dünyasına qovuşub. Bunu mənə telefonda  deyəndə çaşıb qaldım... Dünyam tərsinə fırlandı... Fikirləşdim axı anam qardaşım Rafətgildə idi. Bəs necə olub ki, Masallıya gedib?..
-Hə. Həmin gecə biz onunla çox danışdıq.Yenə də hönkürtü ilə ağladı. Dedi ki, “sən öləndən bir il sonra dədən müharibədən qayıtdı. Sənin öldüyünü biləndə bu, ona çox pis təsir elədi. Müharibədə saçı ağarmayan dədənin üç günə saçı ağardı. Gedib qardaşlarını internatdan gətirdi. Qohumların, qonşuların 17 uşağını da gətirib  öz  övladları kimi saxladı, böyütdü, evləndirdi. Onlar da qardaşların kimi dədənə “Lələ” dedilər, əziz balam. Dədən də səni ölənə kimi heç vaxt unutmadı... O, saatlarla sənin şərəfinə əkdiyi palıd ağacının altında oturub, dərin fikirə dalırdı. Yaz və yay aylarında demək olar ki, elə bütün günü orada düzəltdiyi stulda  otururdu. Biz, mən və gəlinlər çayı da, yeməyi də onunçün ora aparırdıq. Sənin qəbrinin üstünə isə ağ rəngdə bir böyük çay daşı qoymuşdu. Elə hey həmin daşa, sənin qəbrinə baxırdı... Sənin adaşın Ağaları da məcbur eləyirdi ki,  qardaşının  arzularını  həyatda çin elə”...  
29-na keçən gecə saat üç radələrində anamızın ruhu uçub  mənim yanıma  gəldi. Biz yenidən görüşdük.  Artıq dədəmizin də, qardaşlarımın, bacımın da ruhu  burada, mənim yanımda  idi. Ata arxam yanımda idi, ana arxam da gəldi. Amma səni hələ çağırmaq istəmirəm yanıma. Çünki sən orada, Yer kürəsində bizə hələ çox lazımsan. Dədəmizin adını  özünə  soyadın və mənim adımı da öz adın götürməklə bizi  əbədi yaşadırsan.
-Əgər Yer kürəsindəki bəzi şərəfsizlər, çaqqallar  imkan versələr yaşayaram qardaşım. Onu bil ki, təkcə bir ömrü bu qarmaqarışıq, böyüyü, kiçiyi bilinməyən, haqq-ədalətin itdiyi zəmanədə  yaşamaq  belə  çox çətindir, nəinki iki ömrü yaşayasan. Bəzən fikirləşirəm ki, siz, çirkaba batmayan uşaqlar nə yaxşı ki,  elə vaxtında mələklərin sırasına  qovuşubsuz. Amma mən bu 72 ildə nə qədər dəhşətli hadisələrlə, şeytan xislətlilərlə  rastlaşmışam... Əgər hələ də sağamsa ona da təəccüb və şükür eləyirəm. Başa düşürəm ki, məni yaşadan  4 yaşlı mələk  simalı qardaşım sən, mələklər, ailəm  və Ulu Tanrımdır. Təkcə bir şeyi səndən, mələklərdən, Ulu Tanrımdan xahiş edirəm. Məni qoruyun ki, ürəyimdə olan arzularımı reallaşdırım. Onlar  elə də çox deyil. Ailəmə, qohumlarıma, dostlarıma,  millətimə  bacardığım köməklikləri eləyim ki, haqq dünyama rahat  qovuşum. Bir də Ulu Tanrıdan bir arzum, istəyim var. Siz mələklər mənim bu arzumu, istəyimi  hökmən  Ona  çatdırın. Ona deyin ki, Yer kürəsində yaşayan təmiz əqidəli, sülsevər  insanlar acizanə tərzədə xahiş edir ki, bu müharibələrin, xəstəliklərin, zəlzələlərin, sunamilərin  qarşısını almaq üçün onları törədənləri cəzalandırsın. Qoy hər bir insan ahıl yaşına qədər yaşayıb, haqq dünyasına qovuşsun. Axı  O, bu Yer kürəsini yaradanda  fikirləşməmişdi  ki, bu cənnətməkan yerləri xarabalıqlara çevirənlər olacaq. Axı  O, Adəm babamıza, Həvva nənəmizə 400 il yaşamağa imkan vermişdi. İndi heç olmasa insanlar 100 il sağlam, xoş güzaranla, mehribanlıqla  yaşayıb, haqq dünyalarına qovuşsunlar. Yəqin ki, Böyük Yaradan sizi daha tez  eşidər. İnsanların daxilindən şeytan xislətini  çıxarıb  atar. Onda Yer kürəsi bir cənnətə dönər. Hamı da firavan, bir-biri ilə mehriban, əsl dost, doğma, qardaş-bacı kimi yaşayar. Nə qıfıla, nə hasara, nə  tikanlı sərhəd dirəklərinə, nə həbsxanalara,  nə də insanları buxovlayan dinlərə ehtiyac olmaz. O  zaman hamıya adam yox, yalnız və yalnız İNSAN demək olar.
Belə olarsa, yaşamaq necə də gözəl olar qartdaşım. Gözəl  olar...

Sumqayıt şəhəri,
13- 14  Mart- 2022-ci il