HÜMBƏT HƏSƏNOĞLU: 

Metro vaqonunda

( novella)

Tələbəliyi Bakıda keçsə də, metronun “Ulduz” stansiyasına birinci dəfə idi ki, enirdi.

Memarlıq və İnşaat Universitetinin məzunu olaraq məhz bu stansiyanın yaxınlığında böyük bir şirkətdə işə düzəlmişdi. Stansiyanın adı da onu sevindirirdi. Onun da ulduzu parlayırdı, deyəsən.

Maaşı gözlədiyindən də çox təklif etmişdilər. Bu maaşa artıq daha yaxşı ev tutmaq, hətta evlənmək də olardı. Metro vaqonunun otra pəncərəsinin qabağında dayanıb əli ilə yuxarı tutacaqdan tutub düşünməkdə davam etdi. Evlənmək? Kiminlə, harada tanış olsun? Onun utancaqlığı bu işdə ona heç cür yardımçı ola bilməyəcəkdi. Vaqon tunelə girəndə vaqonun pəncərəsi anında güzgüyə çevrilir. Bu pəncərə- güzgüdə əvvəl özünü sonra da yanında dayanan bir qız gördü. Bax elə bu qız. Necə də yaraşıqlıdır. İndi mən bu qıza necə deyim ki;-cavan qız, siz mənim xoşuma gəlirsiniz. Kobud cavab versə, nə deyərəm? O vəziyyətdə ölməyi üstün tutaram. Gözucu pəncərə- güzgüdə qıza bir də nəzər saldı. Lap yanaşı durmuşdular. Bir də baxdı; -bax, necə də yaraşırlar bir- birinə o güzgüdəki iki gənc...

Bəlkə dönüb onun gözlərinə baxsın? Yox, bu lap mədəniyyətsizlik olar. Güzgüdə qızın baxışlarını gizli tutmaq istəyəndə, vaqon tuneldən çıxdı.

Yanındakı insan çıxmaq üçün izn istəyəndə, o, azacıq dönməli oldu. Qatar növbəti tunelə girəndə güzgüdə o, yanında yaşlı bir kişinin dayandığını gördü. O, hər iki çıxışa tərəf boylandı, o qıza oxşar heç kimi görmədi.

Bəlkə heç kim olmayıb, o qız bəlkə onun təxəyyülünün məhsuludur?

Onu nahaq yerə xəyalpərvər adlandırmırlar ki.

Həqiqətən o, xəyal qurmağı xoşlayırdı. Layihələndirdiyi binanı o, əvvəl xəyalında qurur, ona hər tərəfdən baxa bilirdi. Nəinki binalar, o, xəyalında gələcəyin ağıllı, ekoloji təmiz şəhərini qururdu. Amma hər dəfə də düşünürdü ki, o şəhəri tam başqa təfəkkürlü insanlarla məskunlaşdırmaq lazım gələcək.

İş həftəsi, arada, metro vaqonunun pəncərə- güzgüsündə gördüyü qız haqqında düşündü.

O qızı təkrar görməyə ümidi az olsa da, hər dəfə eyni vaqona minib , eyni yerdə də dayanırdı.

Bu dəfə yuxarı tutacaqda əlinə yer edib pəncərəyə baxdı, vaqon tunelə girən kimi o qızı yenə yanında gördü. O, pəncərədəki cütlüyə baxıb onların bir- birinə yaraşdığını özündə təkrar- təkrar təsdiqlədi. Vallah yaraşırlar bir- birinə…

O, pəncərədə onunla yanaşı durmuş qızın baxışlarını tutmaq istədi. Alınmırdı. Dəqiq görə bilmirdi.

Düşündü; - görəsən o da mənə baxırmı, görəsən o da məni özünə yaraşdırırmı?

Niyə də yaraşdırmasın? O, təxəyyülünun cilovunu buraxdı.

Güzgüdə özünü qara bəy paltarında, yanındakı qızı isə ağ gəlinlik paltarında gördü.

Qəşəng cütlükdür;- düşündü.

Bu gözəl mənzərəyə gülümsədi də. Ona elə gəldi ki, ağ gəlinlik paltarında olan qız da ona gülümsədi. Öz xəyal şəhərinin ilk iki sakinini artıq tapmışdı. Əmin idi ki, o möhtəşəm şəhərdə bu cütlük mütləq xoşbəxt olacaq.

Vaqon bələdçisinin səsi onu elə bil yuxudan ayıltdı.

- Aşiqlər, depoya gəlmisiniz, xəbəriniz var? İkinizdən başqa vaqonda heç

kim qalmayıb, çıxmaq fikriniz var?

O, dönüb yanında dayanmış qızın gülümsəyən gözlərinə baxdı...

Hümbət Həsənoğlu